ساختار و کیفیت اجناس مصرفی به گونه قابل ملاحظه بهبود یافته اند

در کنار افزایش قابل توجه در عایدات طی چهل سال گذشته، میزان و ساختار اجناس مصرفی در چین به گونه چشمگیری بهبود یافته است. در گذشته اکثر مردم چه در شهرها و چه در مناطق روستایی بیشتر پول خود را صرف خرید مواد غذایی و لباس میکردند اما اکنون مواد مصرفی آنها لذتبخش و فرح انگیز است.

نخست، در کل مقیاس هزینه روی مواد غذایی (ضریب انگل) به طور به وضوح کاهش یافته است.

مقیاس هزینه برای مواد غذایی در جهان به عنوان نمایانگر سنجش معیارهای زندگی مردم به کار میرود. ضریب انگل چینی ها در سال 2017 میلادی 29.3 درصد یعنی 24.6 درصد پایینتر از سال 1978 میلادی با ضریب 63.9 درصد. ضریب انگل برای ساکنان شهرها 28.6 درصد یعنی 28.9درصد پایینتر از ضریب 57.5 درصدی در سال 1978 و ضریب انگل روستا نشینان به 31.2 درصد یعنی 36.5 درصد پایینتر از ضریب 67.7 درصدی در سال 1978 بود.

در سال های اول برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز، مردم چین یک ساختار رژیم غذایی داشتند و روی غذای اصلی تمرکز میکردند. حالا توجه آنها بیشتر روی غذاهای مقوی است و مصرف غذای اصلی به تنهایی به طور قابل ملاحظه کاهش یافته است. مصرف غله جات از سوی یک نفر در شهرها از 152 کیلوگرام در سال 1978 به 110 کیلوگرام در سال 2017 پایین آمد و این میزان در روستا ها از 248 کیلوگرام برای هر نفر در سال 1978 به 155 کیلوگرام در سال 2017 کاهش یافت. از سوی دیگر، غذای مردم را امروز بیشتر از منابع حیوانی مانند گوشت، مرغ، تخم مرغ و محصولات شیری تشکیل میدهد. مصرف مرغ برای هر نفر در شهرها در سال 1978 میلادی 1.0 کیلوگرام بود و حالا این مقدار به 9.7 کیلوگرام میرسد. این مقدار برای هر نفر در روستا ها از 0.3 گیلوگرام در سال 1978 به 7.9 کیلوگرام افزایش یافته است.

در آغازین روزهای برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز مردم به ندرت غذای شانرا در بیرن صرف میکردند. امروزه مردم بیشتر برای صرف غذا به رستوران ها میروند و بیشتر پول خرج میکنند.

دوم، در رابطه به لباس، مردم امروزترجیح میدهند لباس های مود روز و آماده بخرند.

در آغاز برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز، مردم به لباس های ساده نیاز داشتند تا تن شانرا گرم کند. آنان یک نوع لباس را که یا خود شان درست میکردند یا خیاط ها برای شان میدوختند در همه فصل های سال میپوشیدند.

از آنزمان تا کنون سه تغییر ایجاد شده است. حالا مردم از لباس نه فقط برای گرم شدن بلکه به هدف زیبایی و راحتی استفاده میکنند. زمان استفاده از یک دست لباس در فصل های گوناگون دیگر گذشته است و پوشیدن چندین لباس در یک فصل امروز یک چیز معمولی است و مردم ترجیح میدهند بیشتر لباس های آماده بخرند تا این که خودشان لباس درست کنند. مردم بیشتر به نوع تکه، رنگ و دیزاین آن توجه میکنند. مارک، مود روز بودن و سبک شخصی چیزهایی اند که امروز همه به آن اهمیت میدهند. در حال حاضر مصرف پول برای لباس به گونه قابل توجه افزایش یافته است. مردم در شهرها در سال 2017 میلادی به طور میانگین 1758 یوان خرج میکردند که افزایش 40.5 برابری نسبت به سال 1978 میلادی را نشان میدهد. این میزان برای اهالی روستا ها اکنون 612 یوان است که 40.5 برابر از سال 1978 افزایش داشته است.

سوم، دوام مصرف نیز دایما در حال ارتقا و به روز شدن است.

ساعت دستی، بایسکل و ماشین خیاطی در آغاز برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز سه جز اساسی لوازم خانه بود برای کسانی که تازه ازدواج کرده و تشکیل خانواده داده بودند. در سال 1979 میلادی، در هر یکصد خانواده شهری 204 ساعت، 113 بایسکل و 54.3 ماشین خیاطی داشتند. این رقم برای هر یکصد خانوار روستایی به 27.8، 36.2 و 22.6 به ترتیب میرسید. تلویزیون در آن وقت ها خیلی کمیاب بود. در سال 2017 میلادی، از هر صد خانواده شهری به طور اوسط 235 گوشی تلفون همراه، 80.8 کمپیوتر شخصی و 37.5 عراده موتر داشتند و در هر صد خانوار در دهات به 246، 29.2 و 19.3 به ترتیب میرسید.

چهارم، شرایط و کیفیت زندگی به طور فوق العاده بهبود پیدا کرده است.

در سال های اول برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز، اکثریت زیاد مردم چین در شهر ها در خانه هایی که از طرف محل کارشان به آنها به کرایه داده شده بود و یا از دفاتر خانه یابی محلی کرایه کرده بودند، زندگی میکردند و تعداد اندکی از مردم دارای خانه شخصی بودند. در سال 1984 میلادی، 88.2 درصد شهر نشینان در خانه های کرایی زندگی میکردند و فقط 9.4 درصد از آنان خانه های شخصی داشتند.

از آن به بعد، خانواده های چینی با منازل کوچک، مخروبه و دارای لوازم اندک وداع کردند و به خانه های بزرگ، فراخ، روشن و مجهز در آپارتمان ها نقل مکان کردند. وضعیت زندگی به گونه قابل ملاحظه ای بهبود یافته است. سرانه خانه در سال 2017 میلادی 30.2 و 38.6 متر مربع بیشتر از سال 1978 به ترتیب برای شهرنشینان و روستانشینان بود.

پنجم، استفاده از بخش های ترانسپورت، ارتباطات، فرهنگ و آموزش و پرورش افزایش یافته است.

در آغاز اتخاذ برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز، وسایل تحرک برای مردم چین بسیار محدود بود. ارتباط مردم با همدیگر بیشتر از طریق نامه بود که توسط اداره پست انتقال داده میشد. به همین گونه، آنها مبالغ زیادی را برای حمل و نقل و ارتباطات خرج به مصرف نمیرساندند. در سال 2017 میلادی، سرانه هزینه برای این دو وسیله در شهرها به 3322 یوان با رشد حداوسطی سالانه 18.0 درصد در مقایسه با سال 1978 میرسید. سهم این دو وسیله با 11.9 درصد نسبت به سال 1978 به 13.6 درصد میرسید. سرانه استفاده از ترانسپورت و ارتباطات در روستاها به 1509 یوان در سال 2017 میرسید که نشاندهنده 19.2 درصد رشد حد اوسطی سالانه در سال 1986 بود.

وضعیت فرهنگ و سرگرمی در زمان آغاز برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز در چین در حال رکود بود و مردم پولی برای این منظور خرج نمیکردند. از آن زمان تا کنون پول زیادی صرف آموزش و پرورش، فرهنگ و سرگرمی میشود. در سال 2017 میلادی، سرانه مصرف در این بخش ها در شهرها به 2847 یوان میرسید که 13.1 درصد بیشتر از سال 1979 بود و در روستاها این مبلغ 1171 یوان بود که 15.3 درصد افزایش را نسبت به سال 1986 نشان میداد.

ششم، بخش صحت و بهداشت به طور جامع بهبود داشته است.

وقتی که برنامه اصلاحات و سیاست درهای باز در چین اتخاذ شد، عرضه خدمات صحی در هردو بخش شهری و روستایی محدود بود. مردم کشور فقط از خدمات صحی و درمانی در صورت مبتلا بودن به بیماری های جدی بهره مند میشدند و در بیشتر اوقات و زمانی که به بیماری نه چندان جدی دچار بودند، تداوی نمیشدند. بعد از آن، وضعیت خدمات صحی بهبود پیدا کرد و این خدمات در سطح عالی به مردم عرضه میشود و مردم به راحتی به خدمات صحی و کمک های دولت دسترسی دارند و همچنین پول زیادی نیز خودشان در این راستا به مصرف میرسانند. در سال 2017 میلادی، ساکنان شهرها به طور اوسط 1777 یوان در بخش صحت مصرف میکنند که سالانه 16.7 درصد بالاتر از این رقم در سال 1979 است. اهالی روستاها به طور میانگین 1059 یوان در این بخش به مصرف میرسانند که نیز 16.7 درصد افزایش نسبت به سال 1986 را نشان میدهد.

بازنگری تاریخ اعتماد چینی هارا ارتقا میبخشد. با توجه به آینده، چین هنوز هم کارهای سخت و دشواری در پیش دارد. تحت رهبری رییس جمهور شی جینپنگ چین مجراهای بیشتری برای عایدات و رشد بالقوه برای مردم خود ایجاد خواهد کرد که منجر به مشارکت در ساختار سطح عالی کیفیت زندگی و تلاش های جدایی ناپذیر در جهت اعمار یک جامعه مرفه و رسیدن به دو هدف صد ساله خواهد شد.